DIVIDED
Ze waren een van de winnaars van kansenparcours SoundTrack in 2019, brachten vorige maand bij dunk!records een EP uit en staan vandaag op het gelijknamige festival. We hebben het over de Kortrijkse metaltalenten van Divided. Riser, zo heet hun nieuwste release, gaat dan ook over volwassen worden, ook als band. “We zijn betere muzikanten én vrienden geworden.”
Ons gesprek met drummer-zanger Pepijn Vandaele start met een lofbetuiging voor muziekcentrum
Kinky Star in Gent, dat voor de ontwikkeling van ontelbare jonge bands o zo belangrijk is. De avond ervoor speelde Pepijn, die nog een beetje vermoeid oogt, met zijn band in de Kinky Star. “Het was fijn, het was warm, het was een heel toffe show. We hebben al jaren een goede band met de Kinky Star, we gaan er al jaren naar optredens. “Psygasus was daar legendarisch, daarnaast heb ik ook goede herinneringen aan de shows van Rumours en Witch Trail tijdens de Gentse Feesten. Daar zelf optreden, voelt telkens aan als thuiskomen. Iedereen staat altijd dicht bij elkaar, dat geeft echt een fantastisch gevoel.”
Ook de releaseshow in het Wilde Westen, op 15 april, staat in het geheugen van de bandleden gegrift. “Het was het zotste dat we al gedaan hebben. Toen we het podium beklommen, begon iedereen te roepen. Het deed zo veel deugd om al die mensen te zien.” Divided speelde de afgelopen weken ook in Het Depot (met Stake), De Casino (met Brutus), Farrm, Couterfest, Trix (met Cobra The Impaler en Hippotraktor) en De Zwerver (met Psychonaut en Cobra The Impaler). De verwantschap met die eerste band is overduidelijk, al wil Pepijn dat zeker niet beperken tot metalbands. “We voelen ons verwant met iedereen die oprechte muziek maakt. Dat kan ook een singer-songwriter zijn.”
“En wat STAKE betreft: vroegen keken we zo hard op naar Steak Number Eight; we droomden ervan om in zalen te spelen zoals zij. Steak Number Eight is sowieso de band die we ik het meeste live gezien heb; zeker 100 keer”, lacht Pepijn. “Op een bepaald moment gingen mijn vader en ik bijna elke week naar Steak kijken. Mijn vader en ik gaan trouwens altijd samen naar optredens. Mijn allereerste clubshow was Drums Are For Parades in de 4AD toen ik negen jaar was. Mijn vader is ook altijd aanwezig op onze optredens, als chauffeur, roadie én fan. Zonder hem zouden we op de helft van onze shows niet geraken.”
De drummer van Divided komt overduidelijk uit een muzikale familie. “Van mijn moeder heb ik veel muziek meegekregen; Pink Floyd, The Doors, Janis Joplin... Van mijn vader The Clash, Cypress Hill, Nick Cave, Sonic Youth, noem maar op. Ze namen mij van kleins af ook altijd mee naar festivals als Dranouter.”
Naast Pepijn bestaat de band uit gitaristen Jelle Rouquart en Torre Maertens, en drummer Staf Walschap. “Bij oprichting van Divided was ik nog maar 12. We hebben lang gerepeteerd zonder naam tot onze eerste show eraan kwam. Onze muziek neigde toen naar hardere grunge met trage sludgy stukken. In die periode waren we zot van Amenra, Steak en Kapitan Korsakov. Ik heb Jelle trouwens leren kennen bij de opname van een videoclip van het nummer “Black Eyed”, in Den Trap in Kortrijk. De mama van Brent heeft daar Jelle geïntroduceerd, waarvoor eeuwige dank aan Carine. Zonder haar bestonden we niet.”
STEAK NUMBER EIGHT
BAARD IN DE KEEL
Hoe is Divided gekomen bij de bijzondere opstelling, waarbij Pepijn zingt én drumt? “Niemand kon echt zingen, dat was de reden dat we in onze beginjaren een instrumentale band waren. We kregen toen de commentaar dat sommige nummers zang konden gebruiken. Ik was de eerste met de baard in de keel dus zo geschiedde. Ik kan ook als enige van de band schreeuwen zonder mijn stem te beschadigen. Ik weet niet hoe ik dat doe... met de jaren is dat vanzelf geëvolueerd. Maar ik zou geen screamles kunnen geven dus. De combinatie met drums vind ik niet supermoeilijk. Als je je instrument goed beheerst, dan is dat geen probleem. Bas spelen en zingen, kan ik bijvoorbeeld niet. Bij mij gaat drummen bijna automatisch.”
Een van de redenen van ons gesprek met Divided is de EP Riser die ze afgelopen maand uitbrachten. Daarop is een meeslepende mix van post-rock, hardcore en sludge te horen. Qua sound zweven de vier ergens tussen ISIS, Godspeed You! Black Emperor en Converge. Wij vragen ons af hoe moeilijk het is om zo’n eigen sound te ontwikkelen?
“Ik denk dat je als artiest vertrouwen moet hebben in je eigen songs. We hebben nog nooit nummers met een traditionele popstructuur gemaakt. We starten steeds met een coole riff waarop we verder bouwen. Het komt maar heel weinig voor dat elementen terugkeren. Wat ook helpt, is dat we steeds beter met specifieke gear en stemmingen kunnen werken. Onze gitaristen weten perfect waarvoor hun pedalen dienen en kunnen zo de sound verder uitpuren. Ook een belangrijke factor in het maakproces van de EP was onze producer Tim De Gieter, die ons perfect aanvoelde; hij heeft die EP zo hard doen klinken. Het was een perfecte match tussen ons en Tim, daardoor ging het bijna van zelf in de studio.”
Kauwen de vier muzikanten lang op nummers, vragen we ons af? “Soms wel, soms niet”, klinkt het. “Gnaw, het laatste nummer van de EP, hebben we een week voor we naar de studio gingen afgewerkt. Ook het schrijven van het openingsnummer ging supervlot. Aan andere nummers zitten we soms wekenlang te puzzelen. Hoe meer we denken dat we een nummer moeten maken, hoe minder vlot het gaat. Als iets niet meteen werkt, gaan we even naar buiten en rustig zitten.” (lacht)
“Op tekstueel vlak is de rode draad op de plaat pas achteraf gekomen. Dat komt doordat het ene nummer wat ouder was dan het andere en we door corona niet veel konden repeteren. Daardoor was het dus moeilijk om de afgelopen twee jaar een vaste thematiek aan te houden. Ik beschouw mezelf ook niet als een storyteller zoals Nick Cave. Meestal probeer ik mijn gevoelens te verwoorden die ik op dat moment voel en gebeurtenissen uit mijn leven verwerken. Mijn teksten werken als een soort zuivering. Ik voel me dan herboren. Al zijn het geen vrolijke teksten, het heeft allemaal in the end wel een positief effect.”
Waarrond draait Riser dan? “We zijn allemaal als persoon gegroeid zijn en als band. We worden geconfronteerd met volwassen worden; soms heb ik het gevoel dat de speeltijd voorbij is. Dat gaat soms gepaard met angsten, druk en stress. Ondertussen zijn we ook betere muzikanten en vrienden geworden; we kunnen supervlot communiceren onderling. Het gaat goed met de band, we zijn allemaal super enthousiast. Daar staat Riser ook voor.” Die goede sfeer is duidelijk te merken tijdens de fotoshoot. Pepijn, Torre, Jelle en Staf grappen en grollen erop los. We zien een energieke bende die niet alleen doodserieus bezig met muziek maar zich vooral ook amuseert.
PUZZELEN
TOFSTE JOB TER WERELD
Torre studeert filosofie in Gent, Jelle is videomaker gespecialiseerd in animatiefilmpjes en Staf werkt in een industriële bakkerij. Pepijn is de enige die van muziek zijn beroep wil maken. “Ik heb nooit iets anders in mijn hoofd gehad. Ik zie mezelf niet gelukkig worden met een ander beroep. Ik ben kapot na een show gespeeld te hebben, maar ik vind het de tofste job ter wereld. Of Corona mij ontmoedigd heeft? We konden amper samen spelen, maar gelukkig hadden we vooruitzicht dat wiste we de studio zouden intrekken met Tim om de EP op te nemen. Door de lockdown hadden we ook voldoende tijd om de zakelijke en praktische kant van de release uit te werken. Corona heeft ons net aangemoedigd om vollen bak gas te geven. Tussen de lockdowns zagen we al nieuwe gezichten op onze shows; dat hadden we niet verwacht.”
Wie de videoclip van het ijzersterke “Slumberland” nog gezien heeft, moet dat dringend doen. De video is het resultaat van een succesvolle samenwerking met regisseur Jonas Hollevoet. “We hebben Jonas leren kennen toen hij bij Sunflower speelde. We waren ook al onder de indruk van zijn clips voor Wiegedood en Siem Reap. Toen we met hem samen zaten, voelden we meteen dat hij de sfeer snapte. Hij vroeg om wat shots te verzamelen en waren meteen mee met zijn idee om een soort micro- universum te creëren. Visueel is het een heftige clip maar het past perfect bij het nummer.” We begonnen het gesprek met een lofbetuiging en we eindigen er ook mee. Ditmaal krijgt het Zottegemse label dunk!records een dikke pluim. “We wilden eigenlijk de EP in eigen beheer uitbrengen, want het was een moeilijke zoektocht om de interesse aan te wakkeren. Tot onze manager onze nummers naar dunk! stuurde want Wout was meteen geïnteresseerd. We hadden er meteen een goed gevoel bij: het zijn super heldere mensen. Iedereen bij dunk! is heel vriendelijk, begeleidend en begaan. Ieder jaar heeft het festival een zotte line-up om naar te kijken. En nu mogen we nog eens spelen in de Vooruit, wat echt next level is voor ons.”
