ELIAS
Neen, in Elias Devoldere schuilt er geen grote babbelaar, wel een groots muzikant die in een jaar tijd tussen zijn werk voor zijn andere bands het prachtige Bloomed > Exploded
schreef. “Ik heb mijn buikgevoel herontdekt door mijn gitaar vast te nemen.”
Elias Devoldere was tot 2021 vooral bekend als de drummer van – hou u vast - Nordmann, Hypochristmutreefuzz, SUWI, Robbing Millions, Peenoise (Rooms to Dark Boats in the Night and
Views in the Light) en John Ghost. In 2021 kwam daar met de release van zijn solodebuut Kaiku een soloproject bij. Twee jaar geleden is er al zijn eerste volwaardige plaat, getiteld Bloomed > Exploded waarop hij ons doet zweven tussen eigenzinnige artpop, dromerige ambient en jazzy electro. “De nummers blinken uit in het scheppen van sfeer, ze doen ons eerder willen rillen en duizelen dan meezingen”, schreef online magazine Enola enorm treffend over de plaat die net is uitgebracht bij het Gentse fijnproeverslabel Unday.
We spreken met Elias over de totstandkoming van die parel in muziekcafé Django in Sint-Amandsberg, waar hij in december 2021 op uitnodiging van Oorworm een fel gesmaakt optreden gaf, een paar maanden na zijn passage op Boomtown voor een volle Kouter. “Het hele plein stond vol met vrienden en muzikanten. Dat was supernice, maar ik heb mij kapot gestrest. Het was achteraf bekeken misschien iets te vroeg om zo’n zotte spot te hebben, het was nog maar mijn tweede of derde optreden”, blikt hij terug op die zomeravond.
Voor zijn solowerk neemt Elias niet alleen plaats achter zijn geliefd drumstel, hij grijpt ook de gitaar vast en neemt de zang voor zijn rekening. Dat eerste is een gegeven dat duidelijk therapeutisch werkt. “Het is eerste wat ik doe ’s ochtends is koffie drinken en mijn gitaar vastpakken. Dat voelt soms vreemd omdat drummen er altijd is geweest sinds mijn achtste.”
BUIKGEVOEL
In een interview met Dansende Beren zei Devoldere dat hij in zijn middelbare schooljaren uitgebreid gitaar speelde. “Vanaf mijn studies aan het conservatorium heb ik alleen maar gedrumd. Dankzij mijn toenmalige huisgenoot begon ik na mijn conservatoriumjaren weer gitaar te spelen. Ik herinner me nog dat het deugd deed om weer op een naïevere manier muziek te maken; op gitaar weet ik niet zo goed wat ik doe. Het is zeer intuïtief. Als ik achteraf terugkijk naar mijn conservatoriumtijd merk ik dat ik veel meer vanuit ratio handelde. Bepaalde doelen die werden vooropgesteld etc... ik wou zeer goed weten wat ik deed. Die naïviteit van muziek maken, op buikgevoel spelen, heb ik weer ontdekt door mijn gitaar vast te pakken.”
“Of ik tijdens het maken van deze debuutplaat hetzelfde gevoel had? Ja, toch wel. Voor de nummers ben ik vier keer alleen naar Noord-Frankrijk geweest, naar een huisje van mijn stiefvader in het plaatsje Aubenton, tussen Reims en Charleroi. Dat is een plek waar ik altijd naartoe kan als ik aan muziek wil werken. De eerste keer dat ik daar was om schrijven is veel gebeurd: in een week tijd heb ik er drie tracks gemaakt. Hoe kwam dat? Ik had veel inspiratie en veel thema’s om over te schrijven. Daarnaast had ik ook een aantal kleine ideeën klaar. Normaal duurt het heel lang eer een nummer bij mij valt, maar die week zijn er drie gevallen. Die eerste week – dat was begin 2022 – heeft een bijzondere plek in mijn hart.”
Helemaal afgezonderd muziek maken in Finland en Frankrijk: schuilt er een kluizenaar in Elias? “Ik vind dat fijn, omdat je met niemand rekening moet houden. Het werkt soms vlotter. Maar er is ook altijd een moment waarbij je je bandleden mist voor een second opinion, als je dichter bij een deadline keuzes moet maken bijvoorbeeld. Dan stuur ik berichten naar mijn bandmaten, Cyriel Vandenabeele, Dries Geusens en toen ook Jesse Maes. Of vrienden die ook vaak songs schrijven zoals Ramses van Hypochristmutreefuzz.”
Elias legde eerder dit jaar bij Focus Knack uit dat de plaat deels gaat over de onrust van een prille dertiger, en over contrasten die elkaar nodig hebben zoals rust en onrust. “Ik heb die plaat geschreven omdat ik veel had om over te schrijven. Ik heb daar inderdaad veel last van, van die leeftijd. Het onbezonnen gevoel van vroeger is weg, of dat gevoel heb ik toch”, bevestigt hij die woorden.
“Plots begin je meer na te denken over keuzes. Ik leef nog altijd zoals toen ik 26 jaar was, maar ik merk toch dat ik niet over alles even licht kan gaan. Sommige keuzes gaan gepaard met geluk, anderen met ongeluk. Ondertussen zijn er al verscheidene periodes geweest, de ene al wat leuker dan de andere. Maar in the end merk je dat net die balans nodig is en zelfs vruchtbaar kan zijn. Dat bekent dat je uit een mottige periode weer iets moois kan opbouwen. Meer zelfs: de mottigere periode is vaak de kiem van het mooie”, gaat hij optimistisch verder. “Dat is exact wat Bloomed > Exploded voor mij is. Ik ga niet snel iets kunnen maken als ik gelukkig ben, of dat is toch nog niet voorgekomen. Dat gevoel heeft geen duidelijke vorm, het gaat meer over een algemene onrust. Sorry, ik kan je geen juicy verhalen vertellen.” (lacht)
Elias had het in eerdere interviews ook over hoe Moses Sumney een van zijn muzikale favorieten van de laatste jaren is geworden. “Ik heb zijn muziek dankzij mijn vriendin leren kennen op Down The Rabbit Hole. Toen ik in Finland aan het werk was aan muziek voor een dansvoorstelling is Sumny zo hard binnengekomen. Dat is dé soundtrack van die periode.”
We vragen Elias meteen of hij nog andere openbaringen is tegengekomen de afgelopen jaren. “Aldous Harding!”, zegt hij meteen. “Ik woon bij wijze van spreken al een maand in haar plaat Party. Toen ik naar het café wandelde, heb ik er nog eens naar geluisterd. Het is echt een zotte plaat.” “Ik ben eigenlijk een heel donkere muziekfanaat: Radiohead, James Blake,... het is allemaal niet vrolijk. Mijn meest vrolijke kant is de muziek van Robbing Millions en Connan Mockasin.”Steken de vergelijkingen met Radiohead op een gegeven moment niet tegen, vragen we hem nog. “Hetis de duidelijk de band waar ik vaak onbewust de mosterd bij haal”, geeft hij kort en eerlijk toe. “Bij Explode/ Boalis gaf mijn mixer aan dat het leek of Bowie en Thom Yorke samen een nummer hadden gemaakt. Ik was uiteraard enorm geflatteerd door dat compliment, maar tegelijk dacht ik: ‘ai, weeral Yorke’.”
GEEN JUICY VERHALEN
Dan gaat het gesprek spontaan richting zijn middelbare school, het Sint-Janscollege dat recht tegenover Django in Sint-Amandsberg ligt. “Ik wou wel altijd naar een kunstschool gaan, maar mijn ouders stuurden me naar het gewone middelbaar. Ze zeiden: ‘werk gewoon je humaniora af, daarna mag je kiezen’. Ofwel wou ik architect worden, ofwel muzikant.? Vanaf het tweede middelbaar wist ik zeker dat ik voor muziek wou gaan.”
“Maar het muzikantenleven is een harde stiel”, zegt Elias. “De waarheid is jammer genoeg dat fees voor optredens nog al te vaak altijd crappy zijn. Het is soms een rare sector, de muzieksector. Ik heb zeker geen wrok, integendeel, ik ben supergraag muzikant... maar ik vind het wel soms opmerkelijk dat binnen de muzieksector iedereen zijn/haar maandloon heeft behalve de muzikant. Het zijn diegene waarrond de sector draait die moeten bijklussen om aan een iets of wat fatsoenlijk loon te komen.”
Wanneer we Elias in het bijzijn van een tweede Orval complimenteren met zijn groei naar een echte songschrijver, is hij oprecht opgetogen. “Dat is megalief, dat doet deugd. Nu wil je dat ik daarover ook iets zeg?” (denkt na) “De EP was achteraf bekeken een samenraapsel van ideeën die door de jaren heen gekomen zijn. Het was nodig om die op plaat uit te brengen omdat het iets was dat ik echt wou doen. Met mijn debuut heb ik pas het gevoel dat ik mijn eigen stem heb gevonden. Mijn solowerk gaat er altijd zijn, maar ik weet niet in welke vorm.”
Tot die vorm behoren voorlopig zingen, gitaar spelen en een minimum aan drums: hoe voelde dat om zich zo bloot te geven met zijn stem? “De stap was vrij groot, ja. Mijn stem gebruiken is mij voor iets intiems. Dat is echt iets fragiels. Ik ben niet de meest zelfzekere persoon. Ik ben eerder van het principe van rustig aftasten, voor ik mij ergens op mijn gemak voel. Dat zingen gaat sowieso beter aanvoelen naarmate ik het meer ga doen, daar ben ik ook van overtuigd. Maar ik voel me nog altijd veiliger achter mijn drumstel omdat dat er vanaf mijn achtste is. Het is de enige zekerheid in mijn leven omdat het er altijd geweest is.”
ARCHITECT
ONDERZOEKEN
Beschouwt Elias zich als een drummer of jazzdrummer? “Gewoon als een drummer. Ik heb soms het gevoel dat mensen in de jazzscene mij niet per se als een jazzdrummer zien en in de pop en rock niet per se als de pop- en rockdrummer. Ik ben enerzijds een jazzdrummer in die zin dat ik improviserende muziek speel en omdat ik dat ook graag doe. Ik ben anderzijds niet de meest onderzoekende drummer,en dat is voor mij ook jazz; mensen die heel onderzoekend zijn en grenzen verleggen. Maar niet iedereen die jazz speelt is even onderzoekend en innovatief, sommigen houden eerder de traditie in stand. Dat is voor mij een belangrijke nuance”, aldus Elias. “Ik had beter mijn huiswerk gedaan, want het is een moeilijke vraag.”
“Vanaf het moment dat je vooral instrumentale muziek speelt, word je meteen in een jazzy hoek gestoken. Moesten alle leden van Nordmann niet aan het conservatorium gestudeerd hebben, zouden we dan ook als een jazzband beschouwd worden? Dan waren misschien gewoon een rockband met saxofoon”, voegt hij er nog aan toe.
We sluiten af met een misschien nog moeilijkere vraag: hoe zou hij zelf zijn muziek uitleggen als hij het een leek moet overtuigen? “Ik zou eens goed moeten denken. Ik heb daarnet waarschijnlijk maar een kwart van de uitleg gegeven. Misschien kan ik het allemaal pas uitleggen als de plaat uit is en de shows gepasseerd zijn. Ik zou zeggen: neem er je tijd voor en geef het een luisterbeurt. Bij voorkeur ‘s nachts in de auto. Ik snap dat mensen een referentiekader willen, maar in de fond ben ik muzikant, laat de muziek maar spreken. Je hoeft het niet te ver te zoeken bij mij.”
